Zło wokół nas

    Taylor jak zwykle szła do uczelni. Postanowiła, że pójdzie jeszcze po Oscara. Wkroczyła na znaną sobie ścieżkę prowadzącą przez las drzew Moruss. Rośliny te były doskonałym pokarmem dla każdego ze zwierząt. Oczywiście jak zawsze Tay poczęstowała się darem wspaniałych drzew. Zjadając małe, soczyste owocki zbliżała się do nory Oscara. Przechodziła teraz przez barwną polanę z jednej strony zarośniętą wysokimi roślinami. Błękitne liany z zielonymi świecącymi kwiatami zwisały z drzew. Nagle zza roślin dobiegł ryk jakiegoś zwierzęcia. Taylor wystraszyła się i odskoczyła do tyłu. Teraz już ciekawość robiła swoje. Podeszła bliżej do grubego pnia drzewa. Nagle zza niego wyfrunęła znana istota- pretztail pół ptak, pół wąż. Wzleciał ponad rośliny i pisnął przeraźliwie. Było by to zwyczajne zjawisko, gdyby nie to, że pretztaile są łagodne i nie mają tak świecących oczu jak ten.

 Taylor zaczęła uciekać w stronę nory Oscara. Nagle przewróciła się. Wpadła na kogoś. Wstała z trudem i otworzyła oczy.
-Oscar!-Krzyknęła uradowana.
-Tay... Co ty tu robisz?-Spojrzał na nią jeszcze zaskoczony.
-Ja po ciebie przyszłam... I nagle... Coś mnie wystraszyło. Pretztail...
Oscar zaśmiał się.
-Przecież pretztaile są spokojne!-Krzyknął drwiąco.
Taylor pokręciła głową.
-No dobra... Chodźmy już, bo się spóźnimy.
Poszli razem w stronę uczelni.
    Dotarli na miejsce spóźnieni, ale Cristo oczywiście nie gniewał się na nich. Nauczyciel kontynuował lekcję o skrzydłach. Mimo tego, że Taylor nigdy go nie słuchała to skrzydła bardzo ją zaciekawiły. Chciałaby kiedyś wzbić się w powietrze.
-Oczywiście można otrzymać skrzydła.-mówił Cristo do zebranego tłumu nastolatków-niektóre stworzenia od razu je mają. Ale można je też utracić. Jeżeli ktoś zachowa źle... Wtedy już nie odzyskać swoich skrzydeł!
Lekcja odbywała się bez zakłóceń i bardzo spokojnie. Ale nie byli tam sami. Nad uczelnią, która nie miała dachu, bo znajdowała się na polanie ogrodzonej roślinami, latała Grotto i właśnie szukała nowych bezmyślnych  sprzymierzeńców. Spoglądała na koleżanki i kolegów Taylor. Oscar obrócił się i dostrzegł złą boginię. Przestraszył się. Poklepał Tay po ramieniu.
-Taylor zobacz!
-Co?-Obróciła się we wskazaną przez niego stronę. Nic nie dostrzegła. Grotto zdążyła już się ukryć za drzewami.-chyba ci się zdawało Oski...
Lekcja trwała długo. Aż do zachodu obu słońc. Taylor i Oscar wracali razem przez las. Było ciemno. Koty się bały, oboje widzieli dziś coś strasznego, więc obawiali się, że może się to powtórzyć. Szli obok siebie rozglądając się na boki. Nagle Oscar skoczył, chowając się za koleżankę.
-Co się stało?!-Krzyknęła przerażona.
Oscar wskazał łapką na jasną smugę unoszącą się ponad liśćmi, wśród drzew.
-To są te zielone kwiatki... Tak! To na pewno one...-Powiedziała niepewnie kotka.
Nagle światło zaczęło się przemieszczać. Teraz już wiedzieli, że to na pewno nie są te świecące kwiaty. Tay zaczęła iść w stronę światełka.
-Co ty robisz?-Szeptał Oscar.
-No trzeba przecież sprawdzić co to jest!
-Daj spokój wracamy do domów! Jeszcze coś nam się tanie!
-Przestań tak panikować. Albo idziesz ze mną, albo zostajesz.
Kot poszedł za swoją przyjaciółką. Podeszli niepewnie do dużych liści zasłaniających wszystko. Tay położyła na nich łapę i odsłoniła. Oślepiające światełka raziły ich w oczy. Kiedy po chwili spojrzeli na światło okazało się, że to żadne straszne potwory tylko świecące ćmy. Tay zaczęła się śmiać. Gdyby słuchali na lekcjach to by o nich wiedzieli, ale oni zawsze robili swoje. Teraz ganiali za motylami i się śmiali.
-Mówiłam, że nie ma się czego bać!- Zaśmiała się Taylor, gdy jeden z motyli usiadł na jej nosie.

_______________________________________________________
Polana świecących motyli jest zaznaczona na mapce.